Uszkodzenia obojczyka powikłane przewlekłym zapaleniem kości i obecnością ciał obcych ocenia się według pozycji 100 – 102, zwiększając stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu o: 5. Uwaga: Przy współistniejących powikłaniach neurologicznych należy stosować ocenę według pozycji dotyczących uszkodzeń Skorzystaj z pomocy przy określeniu uszczerbku na zdrowiu, jakiego doznałeś w wyniku wypadku lub innego stanowią załącznik do rozporządzenia Ministra MPiPSPoniżej przestawiamy wykaz, dotyczący urazów następujących części ciała:A. Uszkodzenia głowy B. Uszkodzenia twarzy C. Uszkodzenia wzroku D. Uszkodzenia słuchu E. Uszkodzenia szyi, krtani, tchawicy i przełyku F. Uszkodzenia klatki piersiowej G. Uszkodzenia brzucha H. Uszkodzenia narządów moczowo-płciowych I. Ostre zatrucia J. Uraz kręgosłupa K. Uszkodzenia miednicy L. Uszkodzenia kończyny górnej Ł. Uszkodzenia śródręcza i palców M. Uszkodzenia kończyny dolnejM. Uszkodzenia kończyny dolnejBiodro142. Utrata kończyny dolnej przez wyłuszczenie jej w stawie biodrowym lub odjęcie w okolicy podkrętarzowej85143. Przykurcze i ograniczenia ruchów w stawie biodrowym w następstwie uszkodzeń tkanek miękkich – w zależności od stopnia5-25144. Zesztywnienie stawu biodrowego – w zależności od ustawienia i wtórnych zaburzeń statyki i dynamiki:a) w ustawieniu czynnościowo korzystnym20-35b) w ustawieniu czynnościowo niekorzystnym30-60145. Inne następstwa uszkodzeń stawu biodrowego (zwichnięć, złamań bliższej nasady kości udowej, złamań szyjki, złamań przezkrętarzowych i podkrętarzowych, złamań krętarzy itp.) – w zależności od zakresu ruchów przemieszczeń, skrócenia, zniekształceń i różnego rodzaju zmian wtórnych oraz dolegliwości subiektywnych:a) ze zmianami miernego stopnia5-20b) ze zmianami dużego stopnia20-40c) z bardzo ciężkimi zmianami miejscowymi i dolegliwościami wtórnymi (kręgosłup, staw krzyżowo-biodrowy, kolano itp.)40-65146. Przykurcze i zesztywnienia powikłane przewlekłym zapaleniem tkanki kostnej, z przetokami, ciałami obcymi itp. ocenia się według pozycji 142-145, zwiększając stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zależności od rozmiarów powikłań o:5-15Uwaga: Jako wynik urazowego uszkodzenia biodra zgłaszane są często następujące zmiany chorobowe: krwiopochodne ropne zapalenie kości, gruźlica kostno-stawowa, nowotwory, martwice aseptyczne kości, biodro szpotawe dorastających i inne zniekształcenia powodujące zaburzenia statyki. Przy tego rodzaju stanach chorobowych należy szczególną uwagę zwracać na istnienie związku przyczynowego między tymi schorzeniami a Złamanie kości udowej – w zależności od zniekształceń, skrócenia, zaników mięśniowych i ograniczenia ruchów w stawach:a) z nieznacznymi zmianami i skróceniem do 4 cm5-15b) z miernymi zmianami i skróceniem do 6 cm15-30c) ze skróceniem ponad 6 cm i ciężkimi zmianami30-40148. Staw rzekomy lub ubytki kości udowej uniemożliwiające obciążenie kończyny – w zależności od stopnia upośledzenia funkcji, skrócenia i zaburzeń wtórnych40-60149. Uszkodzenia skóry, mięśni, ścięgien (oparzenia, przecięcia, pęknięcia podskórne, przepukliny mięśniowe itp.) – w zależności od zaburzeń funkcji Uszkodzenia dużych naczyń, tętniaki pourazowe – w zależności od stopnia wtórnych zaburzeń troficznych5-30151. Uszkodzenia uda powikłane przewlekłym ropnym zapaleniem kości, przetokami, ciałami obcymi, skostnieniem pozaszkieletowym i zmianami neurologicznymi ocenia się według pozycji 147-150, zwiększając stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zależności od rozmiarów powikłań o1-10152. Uszkodzenia uda powikłane współistniejącym uszkodzeniem nerwu kulszowego ocenia się według pozycji 147-150, zwiększając stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zależności od rozmiarów uszkodzenia nerwu o10-65Uwaga: Łączny stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu ocenianego według pozycji 147-150 i 152 nie może przekroczyć 70%.153. Utrata kończyny – zależnie od długości kikuta i przydatności jego cech do oprotezowania50-70Kolano154. Zesztywnienie stawu kolanowego:a) w pozycji funkcjonalnej korzystnej 0-15°30b) przy większych stopniach zgięcia lub przeproście powyżej -10° (minus 10°) stosuje się ocenę wg pp. a) – zwiększając stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu za każde 4° odchylenie ponad granicę 15° lub -10° o:1155. Trwałe ograniczenia ruchomości stawu kolanowego w następstwie uszkodzeń samego stawu (uszkodzenia więzadłowe, torebkowe, łąkotek, kości ty/orzących staw kolanowy itd.) – w zależności od charakteru przykurczu i zakresu ubytku funkcji:a) utrata ruchomości w zakresie 0 – 40° za każde 2° ubytku ruchulb) utrata ruchomości w zakresie 40° – 90° za każde 5° ubytku ruchulc) utrata ruchomości w zakresie 90° – 120° za każde 10° ubytku ruchulUwaga: prawidłowo funkcjonalny zakres ruchów przyjmuje się w granicach 0° – 120°.156. Inne następstwa uszkodzeń kolana: skrócenie kończyny, zaburzenia osi, stawu (koślawość, szpotawość, ruchomość patologiczna), dolegliwości przewlekłe zapalne, zapalenia ropne, ciała obce, przetoki itp. – w zależności od stopnia1-20157. Utrata kończyny na poziomie stawu kolanowego65Podudzie158. Złamanie kości podudzia – w zależności od zniekształcenia, przemieszczenia, powikłań wtórnych, zmian troficznych i czynnościowych kończyny itp.:a) ze zmianami lub skróceniem do 4 cm5-15b) z dużymi wtórnymi zmianami lub ze skróceniem od 4 cm do 6 cm15-25c) ze skróceniem powyżej 6 cm lub bardzo rozległymi zmianami wtórnymi i dodatkowymi powikłaniami w postaci przewlekłego zapalenia kości, przetok, zmian troficznych skóry z owrzodzeniami, stawów rzekomych, ubytków kostnych i zmian neurologicznych25-50159. Izolowane złamania strzałki (oprócz kostki bocznej)3160. Uszkodzenia tkanek miękkich podudzia, uszkodzenia ścięgna Achillesa i innych ścięgien – zależnie od rozległości uszkodzenia, zaburzeń czynnościowych i zniekształceń stopy5-20161. Utrata kończyny w obrębie podudzia – w zależności od charakteru kikuta, długości, przydatności do oprotezowania i zmian wtórnych w obrębie kończyny:a) przy długości kikuta do 8 cm mierząc od szpary stawowej60b) przy dłuższych kikutach40-55Stawy skokowe, stopa162. Ograniczenie ruchomości i zniekształcenia w stawach skokowych (w następstwie wykręcenia, zwichnięcia, złamania kości tworzących staw, zranień, ciał obcych, blizn itp.) – w zależności od ich stopnia i dolegliwości:a) bez zniekształceń1-15b) ze zniekształceniem, upośledzeniem funkcji ruchowej i statycznej stopy15-25c) powikłane przewlekłym zapaleniem kości i stawu, przetokami, martwicą aseptyczną, zmianami neurologicznymi Zesztywnienie stawu skokowego – w zależności od ustawienia stopy, zmian wtórnych i powikłań:a) pod kątem zbliżonym do prostego10-20b) w innych ustawieniach czynnościowo niekorzystnych20-40164. Złamania kości piętowej lub skokowej z przemieszczeniem, zniekształceniem i innymi zmianami wtórnymi:a) miernego stopnia – zależnie od wielkości zaburzeń czynnościowych5-15b) znacznego stopnia lub z powikłaniami – zależnie od wielkości zaburzeń czynnościowych15-30165. Utrata kości piętowej lub skokowej40166. Uszkodzenia kości stepu z przemieszczeniem, zniekształceniami i innymi zmianami wtórnymi:a) miernego stopnia – zależnie od wielkości zaburzeń czynnościowych5-10b) znacznego stopnia lub innymi powikłaniami – zależnie od wielkości zaburzeń10-20167. Złamania kości śródstopia z przemieszczeniem, zniekształceniem stopy:a) złamania I lub V kości z wyraźnym przemieszczeniem – w zależności od stopnia zaburzeń czynnościowych5-15b) złamania II, III lub IV kości śródstopia -w zależności od stopnia zaburzeń czynnościowych3-10c) złamania trzech i więcej kości śródstopia – w zależności od zaburzeń czynnościowych10-20168. Złamania kości śródstopia powikłane zapaleniem kości, przetokami, wtórnymi zmianami troficznymi i zmianami neurologicznymi ocenia się według pozycji 167, zwiększając stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zależności od stopnia powikłań o1-10169. Inne uszkodzenia stopy pozostawiające zmiany bliznowate i zniekształcające – w zależności od stopnia upośledzenia czynności1-15170. Utrata stopy w całości50171. Utrata stopy na poziomie stawu Choparta40172. Utrata stopy w stawie Lisfranka35173. Utrata stopy w obrębie kości śródstopia – zależnie od rozległości utraty przedstopia i cech kikuta20-30Palce stopy174. Utrata paliczka paznokciowego palucha5175. Utrata całego palucha7176. Utrata palucha wraz z kością śródstopia – w zależności od rozmiaru utraty kości śródstopia10-20177. Utrata palców II-V w części lub całości – za każdy palec2178. Utrata V palca wraz z kością śródstopia – zależnie od wielkości utraty kości śródstopia5-10179. Utrata palców II-IV z kością śródstopia – zależnie od wielkości utraty kości śródstopia, za każdy palec3-5180. Inne uszkodzenia i zniekształcenia palców – w zależności od stopnia upośledzenia funkcji1-5N. Porażenia lub niedowłady poszczególnych nerwów obwodowych181. Uszkodzenie częściowe lub całkowite – w zależności od stopnia zaburzeń:a) nerwu przeponowego poniżej jego połączenia z nerwem podobo językowym5-15b) nerwu piersiowego długiegoPrawy 5-15lewy 5 – 10c) nerwu pachowegoprawy 15-25lewy 10-20d) nerwu mięśniowo-skómegoprawy 10-25lewy 5-20e) nerwu promieniowego powyżej odejścia gałązki do mięśnia trójgłowego ramieniaprawy 15-45lewy 5-35f) nerwu promieniowego poniżej odejścia gałązki do mięśnia trójgłowego ramieniaprawy 10-30lewy 5-25g) nerwu promieniowego nad wejściem do kanału mięśnia odwracacza przedramieniaprawy 5-25lewy 5-15h) nerwu promieniowego po wyjściu z kanału mięśnia odwracacza przedramieniaprawy 5-15lewy l 10i) nerwu pośrodkowego w zakresie ramieniaprawy 10-40lewy 5-30j) nerwu pośrodkowego w zakresie nadgarstkaprawy 5-25lewy 5-15k) nerwu łokciowegoprawy 10-30lewy 5-20l) splotu barkowego części nadobojczykowej (górnej) prawyprawy 15-25lewy 10-20m) splotu barkowego części podobojczykowej (dolnej) prawyprawy 25-45lewy 20-40n) pozostałych nerwów odcinka szyjno-piersiowego1-15o) nerwu zasłonowego5-15p) nerwu udowego10-30q) nerwów pośladkowych (górnego i dolnego)10-20r) nerwu sromowego wspólnego5-25s) nerwu kulszowego przed podziałem na nerw piszczelowy i strzałkowy (normę w wysokości ponad 50% stosować tylko przy nieuleczalnych owrzodzeniach)20-60t) nerwu piszczelowego (normę w wysokości ponad 30% stosować tylko przy nieuleczalnych owrzodzeniach)10-40u) nerwu strzałkowego10-20v) splotu lędżwiowo-krzyżowego40-70w) pozostałych nerwów odcinka lędżwiowo-krzyżowego1-10Uwaga: Według pozycji 181 ocenia się tylko uszkodzenia nerwów obwodowych. W przypadkach współistnienia uszkodzeń kostnych, mięśniowych i nerwowych należy stosować ocenę według pozycji dotyczących uszkodzeń kończyn górnych i Kauzalgie potwierdzone obserwacją szpitalną – w zależności od stopnia zmian troficznych i nasilenia bólówprawy 30lewy 50Jest to narzędzie, które pozwala w prosty sposób poruszać się po tabeli stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy I Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania.
Po przeprowadzeniu kompletnego procesu dochodzenia odszkodowania, zostanie podjęta decyzja co do wypłaty lub odmowy odszkodowania przez PZU. W przypadku pozytywnej decyzji, po zakończeniu procedury, towarzystwo ubezpieczeniowe będzie zobowiązane do wypłaty należnego odszkodowania.
zapytał(a) o 20:24 Co mam zrobić jeżeli boli mnie mięsień uda? Cześć, Ostatnio dużo biegałam w szkole. Bieg na 600 m. Uzyskany wynik to : 3:20. I na drugi dzień miałam duże zakwasy. Mało bolało, ale np.: Nie mogłam biegać itd. Następnego dnia bardziej bolało. I na czwarty dzień ( dziś ) Boli mnie u prawej nogi i u lewej. Może coś pomożecie aby mnie nie bolało, ponieważ jutro mam zawody z biegów przełajowych... A jak biegne to się zatrzymuję bo mnie tak boli jakby ktoś mi igłe wbijał do uda. PROSZĘ, POMOCY! - Próbowałam maści. Dziś spróbowałam ciepłej kompieli, i smarować maścią rozgrzewającą i innymi maściami. Jak myślicie czy to dobry sposób? To coś zadziała? Proszę, pomóżcie :) Odpowiedzi Last4You odpowiedział(a) o 20:26 masuj sobie, przyłóż okład z altacetu albo zimny kompres tak maści rozgrzewające napewno! ;)polecam jeszcze prysznic polewając noge na zmiane ciepłą i zimną wodą ;)) youmoma odpowiedział(a) o 20:29 musisz zrobic cwiczenia rozciągające czyli na prostych nogach łapiesz sie prawą ręką lewej nogi i trzymasz przez 10 sec to ma ci rozciągnąc mięsnie to co masz to zakwasy Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
Jeśli skutkiem wypadku w pracy jest śmierć ubezpieczonego, to jego małżonek lub dziecko otrzyma jednorazowe odszkodowanie w wysokości 88.527 zł. W sytuacji, gdy zmarły nie miał małżonka ani dziecka, odszkodowanie może otrzymać członek dalszej rodziny – wówczas wyniesie ono 44.264 zł.

Naderwanie mięśnia to dość bolesna kontuzja, która z reguły trwa co najmniej 5 dni. Dla szybkiej rekonwalescencji ważne jest jednak, by jak najszybciej wprowadzić odpowiednie postępowanie, polegające na przykładaniu chłodzących kompresów, odpoczynku oraz oszczędzaniu uszkodzonego mięśnia. Jak jeszcze można sobie pomóc po takim urazie? Czym jest naderwanie mięśnia? Mięśnie, których w ludzkim organizmie jest około pięciuset, odpowiadają za poruszanie się oraz właściwe działanie narządów wewnętrznych. Jeśli dochodzi do jakiejś dysfunkcji mięśniowej, na jakiś czas tracą one swoje właściwości lub stają się one w jakiś sposób ograniczone. Jedną z takich dysfunkcji jest naderwanie mięśnia, które polega na przerwaniu ciągłości, określonej ilości włókien mięśniowych. Ten rodzaj urazu stanowi drugi w trzystopniowej skali kontuzji mięśniowych. Naderwany mięsień plasuje się za naciągnięciem mięśnia, co oznacza że taka kontuzja jest poważniejsza od sytuacji, w której dochodzi do naciągnięcia mięśnia. Jednak nie jest aż tak poważna jak całkowite zerwanie mięśnia, które odznacza się trzecim stopniem zaawansowania. Naderwaniem mięśnia określa się przypadek, kiedy przerwaniu ulega ponad 5 procent włókien mięśniowych. Jeśli zostanie przekroczona granica wytrzymałości danego mięśnia lub całej grupy mięśniowej, dochodzi do jego/ich uszkodzenia. Bardzo ważna jest wtedy natychmiastowa reakcja w postaci odpowiednio zaaplikowanej pierwszej pomocy. Jednym z częściej występujących kontuzji tego typu jest naderwanie mięśnia łydki, czy też naderwanie mięśnia uda, jednak nierzadko też uraz lokuje się w okolicy ramienia, barku, czy pośladka. Objawy naderwanego mięśnia Jak rozpoznać, że dany symptom oznacza naderwanie mięśnia? Objawy tego uszkodzenia obejmują przede wszystkim trudną do niezauważenia dolegliwość bólową, która ma charakter punktowy i kłujący. Ból nasila się przy próbach nawet nieznacznego ruchu. Ciało w obrębie kontuzji jest bardzo wrażliwe na dotyk. W miejscu uszkodzenia, oprócz bólu, pojawia się także stan zapalny, obrzęk, czasem też zasinienie, a nawet krwiak (o ile uraz obejmuje także naczynia krwionośne). Ponadto można zaobserwować również zagłębienie, a także zgrubienie włókien mięśniowych w obszarze naderwania. Poza tym można spodziewać się powracających skurczy mięśnia. Żeby nie dopuścić do naciągnięcia, naderwania, a w szczególności zerwania mięśnia, warto poznać czynniki, które przyczyniają się do wystąpienia tego typu urazu, jak np. naderwanie mięśnia dwugłowego uda. Ich znajomość powinna pomóc w profilaktyce tej bolesnej i nieprzyjemnej kontuzji. Co przyczynia się do naderwania mięśnia? Najczęściej za naderwanie mięśnia brzuchatego łydki lub gdzie indziej zlokalizowanych włókien mięśniowych odpowiada zbyt krótka rozgrzewka przed intensywnym treningiem lub zupełne pominięcie tej ważnej części gimnastyki. Każdą aktywność sportową należy rozpocząć od kilkunastominutowej rozgrzewki. Poza tym np. naderwanie mięśnia brzucha może stanowić wynik dźwignięcia ciężkiego przedmiotu lub ciężaru na siłowni. Kolejną przyczyną naderwania mięśnia może być trwające dłuższy czas przeciążenie oraz przetrenowanie. Stąd tak ważne jest „czytanie i słuchanie sygnałów płynących z własnego ciała”, by nie dopuścić do urazu i w momencie bólu, przerwać trening lub wykonywaną czynność. Naderwać mięsień można także poprzez zbyt szybki, gwałtowny ruch (np. skok do góry, nagły start, czy zmianę kierunku biegu). Ponadto na taki stan mogą mieć również wpływ okoliczności, jak zaburzona koordynacja nerwowo-mięśniowa, nieprawidłowa równowaga mięśniowa, bądź uderzenie, czy też upadek, szczególnie przy silnym napięciu mięśniowym. Co robić po naderwaniu mięśnia? Istotne jest to, żeby kiedy wystąpi naderwanie mięśnia dwugłowego ramienia, naderwanie mięśnia czworogłowego uda, czy jeszcze innego, jak najszybciej zadziałać i to w odpowiedni sposób. Przede wszystkim zatem należy zakończyć trening lub wykonywanie czynności, która spowodowała uraz. Bardzo ważny jest tutaj odpoczynek, ponieważ uszkodzone tkanki mięśniowe muszą mieć czas na spokojną regenerację. Kolejnym krokiem jest przykładanie zimnych okładów (np. z lodu, mrożonego groszku lub gotowego żelowego kompresu chłodzącego) przez około 15-20 minut. Powinno się to powtarzać co 2-3 godziny przez kolejne 3-5 dni, aby zmniejszyć ból oraz obrzęk. Następnie dobrze jest delikatnie ucisnąć kontuzjowane miejsce np. bandażem elastycznym, który nie pozwoli na zbieranie się płynu i tworzenie się wysięku. Na dalszym etapie postępowania w ramach pierwszej pomocy powinno się umieścić uszkodzoną część ciała nieco wyżej (np. na kilku poduszkach), po to by zapewnić odpływ krwi. To tzw. elewacja. Jeśli po zastosowaniu wymienionych czynności objawy nie ustąpią, należy udać się do lekarza. Leczenie naderwanego mięśnia Lekarz na podstawie zdjęcia RTG określa czy doszło do złamania kości, czy ma miejsce tylko naderwanie mięśnia. Ile trwa leczenie tego rodzaju kontuzji? To zależy od siły i rodzaju uszkodzenia włókien mięśniowych oraz stanu zdrowia pacjenta. Może to trwać 3 do 5 dni ale też dłużej. Żeby medyk mógł zalecić właściwy rodzaj terapii, należy wykonać USG lub rezonans magnetyczny uszkodzonego mięśnia. Kiedy powinno się wprowadzić specjalistyczną kurację (pod okiem wykwalifikowanego zespołu fizjoterapeutów), zmierzającą do tego, by wyeliminować naderwanie mięśnia? Leczenie tego typu można wprowadzić już po 3-5 dobie od urazu. Terapia może obejmować takie działania jak laseroterapię, zabiegi fizykalne, magnetoterapię, ultradźwięki, hydroterapię, krioterapię stosowaną miejscowo, plastrowanie dynamiczne, specjalistyczne masaże, ćwiczenia izometryczne, koncentryczne oraz rozciągające, techniki powodujące obniżenie napięcia mięśniowego i poprawiające krążenie. Na naderwanie mięśnia naramiennego lub innego pomocne może być też pływanie, jednak najpierw powinno się ustalić z fizjoterapeutą jakie dokładnie ruchy w wodzie ma wykonywać pacjent. Do pełnej sprawności wraca się powoli, tak by nie powielić urazu. Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!

W tym artykule w przystępny sposób przekaże Ci informacje na temat: – Uszkodzeń grupy kulszowo-goleniowej (m. in. mięsień dwugłowy uda) – Objawów i przyczyn tego problemu – Różnych strategii leczenia – Rokowań i wskazówek niezbędnych do powrotu do aktywności :) Już na samym początku chciałbym zaznaczyć, że artykuł dotyczy uszkodzeń mięśni wchodzących w skład No trwały na pewno nie jest. Bo po rehabilitacji wracasz do pełnej sprawności. Ale mimo wszystko uraz był, leczenie i rehabilitacja też. Nie wiem, jakie masz ubezpieczenie, ale powinieneś coś dostać. Cytuj
Nadwyrężony mięsień jest rodzajem kontuzji, która może dotknąć praktycznie każdą partię ciała, jednak najczęściej dotyczy mięśni łydek, ramion, karku, ud oraz pleców. Naciągnięty mięsień łydki czy uda nie uważa się za poważną kontuzję ze względu na szybszy okres powrotu do zdrowia i mniejszą intensywność objawów
Ścięgna to zwarta tkanka łącząca mięśnie z kością, na którą mają oddziaływać. W przypadku barku cztery ścięgna (mięśnia podłopatkowego, nadgrzebieniowego, podgrzebieniowego oraz obłego mniejszego) tworzą pierścień otaczający głowę kości ramiennej. Odpowiedzialne są one za unoszenie i rotację barku oraz są niezbędne do zachowania stabilności stawu. Przyczyny uszkodzenia ścięgien stożka rotatorów Zerwanie ścięgien rotatorów może wystąpić w każdym wieku jako efekt silnego urazu (podniesienie ciężaru, próba złapania ciężkiego przedmiotu, upadek na wyprostowaną kończynę) lub wielokrotnie powtarzanych mikrourazów (tenis, golf, crossfit). Najczęściej uszkodzenie powstaje stopniowo i związane jest z naturalnym procesem osłabiania włókien tworzących ścięgno. Szacuje się, że ponad 30% osób powyżej 65. roku życia może mieć uszkodzone ścięgna i większość z nich nie odczuwa żadnych dolegliwości. Objawy uszkodzenia ścięgien stożka rotatorów Częściowe lub całkowite uszkodzenie ścięgien stożka rotatorów może prowadzić nie tylko do osłabienia siły odwodzenia, ale również rotacji ramienia. Charakterystycznym objawem jest ból barku, uniemożliwiający sen i nasilający się przy próbach aktywności fizycznej. Nierzadko dochodzi do bolesnego „chrzęszczenia” podczas ruchu stawem. Diagnostyka uszkodzenia ścięgien stożka rotatorów Wstępną diagnozę postawić można na podstawie zebranego wywiadu oraz badania klinicznego. Jednakże do potwierdzenia rodzaju oraz stopnia uszkodzenia niezbędne są badania obrazowe – rezonans magnetyczny (MRI) lub USG. Leczenie uszkodzenia ścięgien stożka rotatorów Leczenie uszkodzonego ścięgna stożka rotatorów uzależnione jest od wieku pacjenta, aktywności, stopnia urazu (uszkodzenie częściowe lub całkowite ścięgna) oraz rodzaju uszkodzenia (urazowe/przewlekłe). W przypadku uszkodzeń przewlekłych, częściowych oraz u osób powyżej 70. roku życia z powodzeniem stosuje się leczenie zachowawcze. Polega ono na modyfikacji aktywności oraz rehabilitacji mającej na celu przywrócenie funkcji stawu. Ważnym elementem leczenia jest okresowe podawanie doustnych leków przeciwzapalnych oraz iniekcji dostawowych: kortykosteroidy – czasowo zmniejszające ból, pozwalające wprowadzić stopniowe ćwiczenia rehabilitacyjne; osocze bogatopłytkowe (pobraną od pacjenta krew poddaje się specjalnemu procesowi, uzyskując stężoną mieszaninę białek i czynników wzrostu) – posiada działanie modulujące proces zapalny i przeciwbólowy. Leczenie operacyjne uszkodzeń ścięgien stożka rotatorów wskazane jest w nagłych urazach oraz dla pacjentów, u których leczenie zachowawcze nie przynosi oczekiwanych rezultatów lub dla osób poniżej 60 roku życia. Operacje przeprowadza się techniką artroskopową (kilka 5-10 milimetrowych nacięć skórnych, przez które wprowadza się kamerę i instrumenty chirurgiczne) w znieczuleniu ogólnym. Podczas operacji usuwa się zmienioną zapalnie kaletkę, zrosty i za pomocą specjalnych implantów (śrub wkręcanych w kość) ścięgna doszywa się do anatomicznego miejsca przyczepu. Operacja taka trwa od 1 do 2 godzin i daje bardzo dobre rezultaty kliniczne. Satysfakcja pacjentów wynosi ponad 90%, a ryzyko powikłań ( infekcja, bark zamrożony, nawrotowe zerwanie) jest niewielkie. Powrót do pełnej funkcji uszkodzonego ścięgna stożka rotatorów jest długotrwały i wymaga wysiłku ze strony pacjenta skierowanego na ćwiczenia rehabilitacyjne. Naprawione ścięgna zrastają się z kością w ciągu wielu miesięcy. Dlatego po operacji wymagane jest częściowe unieruchomienie w ortezie na okres 4-6 tygodni. Już podczas tego okresu wdrażane są ćwiczenia barku pod kontrolą fizjoterapeutów. Powrót do pracy biurowej trwa ok. 3 tygodni, do prowadzenia samochodu ok. 6 tygodni, natomiast aktywności fizycznej od 3 do 6 miesięcy. Pełen okres leczenia i rehabilitacji zależy od stopnia uszkodzenia i trwa między 6-12 miesięcy. W niewielkim procencie przypadków już na podstawie przedoperacyjnych badań obrazowych można stwierdzić, że naprawa uszkodzenia nie będzie możliwa ze względu na słabą jakość ścięgna połączoną z zanikiem mięśni stożka rotatorów. Stosowane są wtedy artroskopowe metody rekonstrukcyjne z przeszczepem tkanki od dawcy (tzw. rekonstrukcja górnej torebki stawowej), transfer ścięgien z innych okolic obręczy barkowej, artroplastyka interpozycyjna lub endoprotezoplastyka odwrócona stawu ramiennego. . 527 394 246 450 118 32 517 267

ile odszkodowania za naderwany mięsień